Martin en Tamara in Noord-Italië - Dag 5: Tre Cime

The hills are alive... with the sound of music! Haha, zo voelt het hier echt een beetje als je 's morgens je gordijn opendoet en naar buiten kijkt.

Vandaag gaat de wekker al om 07:15, want we willen een beetje op tijd zijn voor onze hike rond de Tre Cime, 3 bergtoppen van ongeveer 3.000 meter hoog die een populaire wandelbestemming vormen.

Terwijl we ons aankleden en klaarmaken, checken we nog even de weersvoorspellingen voor de aankomende week. Dat hadden we beter niet kunnen doen... Na vandaag staat er ongeveer elke dag wel regen op de planning. Best wel balen, want we hebben een aantal meren op de planning staan en het was leuk geweest als we daar lekker in konden zwemmen. Dat worden dus waarschijnlijk een paar mooie wandelingen daar in de buurt. Ook niet vervelend, maar de afwisseling was wel leuk geweest. Dat is toch ook waarvoor je naar Italië gaat. Nou ja, we moeten er maar het beste van maken!

Eenmaal aangekleed, begeven we ons naar beneden, waar een goed ontbijtbuffet op ons staat te wachten, inclusief nog warm versgebakken brood. Die brandstof kunnen we goed gebruiken voor de wandeling straks! We vullen onze buikjes, gaan weer terug naar de kamer om onze spullen te pakken, en zitten niet veel later in de auto onderweg naar de Tre Cime.

Wanneer we daar aankomen, stuiten we ineens op een vreemd fenomeen dat blijkbaar helemaal hip is hier: langlaufen over straat! Terwijl we in de file staan voor het parkeren, worden we aan alle kanten ingehaald door mensen op een soort latten met wieltjes eronder. Leuk bedacht hoor, maar die berg is zo stijl dat we op sommige stukken echt terug naar z'n 1 moeten schakelen, dus mij niet gezien met zulke dingen de berg op.

Als we dan ein-de-lijk hebben geparkeerd, begint de hike om deze drie bergtoppen heen, maar niet voordat we nog even wat foto's hebben geschoten van het prachtige uitzicht dat we hier hebben, op bergtoppen die in de wolken verdwijnen... wauw!

Goed, terug naar die hike. Ik zal jullie een lang verhaal met veel gevloek besparen, maar laten we het erop houden dat de meningen over of dit een "middelmatige" uithouding vergt verdeeld zijn, dat er behoorlijk steile klimstukken tussen zitten waarbij je moet uitkijken dat je niet uitglijdt, en dat het gewoon een rotstuk is om te lopen. "Mooi, hè, tussen die bergen?", hoor ik Tamara nog zeggen. "Ja hoor, schat", is het korte antwoord. Ik ben inmiddels veel meer bezig met mijn eigen strijd tegen die berg, al laten we dat op de foto’s natuurlijk niet merken ;-)

Eerlijk is eerlijk, hoewel ik de hike steeds minder leuk begin te vinden, hebben we af en toe wel prachtige uitzichten.

Kijk op die laatste foto hierboven dan hoe steil! Dat is toch niet normaal? Maar natuurlijk laten we daar niets van blijken, bikkels als we zijn.

Bij de allerlaatste hut op de route strijken we even neer voor een groot glas ranja en een mandje brood met worst en kaas. Dat is wel even lekker! In het zonnetje doen we ons tegoed aan al dit lekkers terwijl we ons mentaal voorbereiden op het laatste uurtje van de tocht.

Vol goede moed en met het nodige getier lopen we vervolgens dat laatste uur uit. In totaal hebben we er zo'n vier uur over gedaan als we bij de auto komen, terwijl we uitgingen van vijf uur (zoals stond aangegeven). Al met al dus alsnog niet slecht gedaan, en met ruim 16.000 stappen op de teller stappen we weer in de auto. "Pff, wat een wandeling", weet ik nog uit te brengen. "Nou, ik vond het nog wel meevallen", klinkt het naast me, gevolgd door een "Jij hebt deze route uitgekozen, hè?" Ik besluit er maar niet op in te gaan.

Tijd om terug te rijden naar ons hotel! Eerst kunnen we nog een ruim uurtje chillen op de kamer, en van 17:00 tot 19:00 hebben we de sauna gereserveerd. Dat vinden de beentjes wel even fijn! Het gezellige van zo'n hotelsauna is dat het lekker kleinschalig is. Er zijn nog 2 stellen die gereserveerd hebben, dus om en om wisselen we wat af tussen het stoombad, de sauna en afkoelen, en we kletsen ondertussen gezellig een beetje met elkaar. Eén meneer heeft zelfs mentholkristalletjes meegenomen voor op de kolen, dus al met al worden het twee hele gezellige uurtjes en kennen we nu bijna het halve hotel.

Tamara gaat al iets eerder terug naar boven en rond 19:00 volg ik ook braaf. We werken nog even de berichtjes op de telefoon bij en gaan dan weer naar beneden voor een heerlijke pizza en een toetje. Wat een leven ;-)

We zijn er trouwens ondertussen achtergekomen dat we de dag van vandaag eigenlijk voor morgen gepland hadden, dus doen we morgen de dag van vandaag maar. Flexibel zijn we, toch? Dat betekent wel dat we morgen een relatief kort dagje hebben aan het Lago di Braies, maar dat is na vandaag ook wel even lekker. Nu maar duimen dat het weer een beetje meevalt de komende dagen, maar we gaan het zien! Welterusten weer!