Martin en Tamara met Jeffrey en Miranda in Duinrell

Zondagochtend, 07:45 en de wekker gaat. Eigenlijk zijn dit geen tijden, en zeker niet in het weekend, maar het is vandaag voor het goede doel. ProRail heeft namelijk een “Railsport”-dag in Duinrell georganiseerd, en sportief als we zijn, doen we daar natuurlijk aan mee! Nou ja, sportief… Het betekent gratis entree en Duinrell is nog geen kwartiertje rijden, dus dat is natuurlijk kat in het bakkie 😉 Het belooft een drukke dag te worden en je kunt vanaf 09:00 het park al in, dus met het oog op de komende drukte zitten we om 08:45 reeds fris en fruitig in de auto.

Het lijkt op de foto trouwens anders, maar Tamara rijdt hoor!

Wanneer we om 09:00 de parkeerplaats op rijden, laten we enthousiast het papiertje zien dat ons was toegemaild en worden we doorverwezen naar een speciale parkeerplaats bij een zij-ingang van het park, die speciaal voor ons geopend is. Wat een service! Op de parkeerplaats zien we onze vriendjes Jeffrey en Miranda al met de kinderen, dus al snel lopen we met zijn zessen naar het inschrijfveld, waar de vrolijke muziek ons tegemoet dreunt.

“Je zou er maar naast wonen”, grapt Jeffrey nog terwijl we ons inschrijven.

Vrolijk zwaaiend met onze vrijkaartjes lopen we het park op en we staan meteen in een soort kindergedeelte met allerlei attracties voor de kleintjes en een soort nagebouwd Sprookjesbos. Tja, de Efteling is het bepaald niet, maar Tamara vermaakt zich desondanks prima. Om die kleine te begeleiden, natuurlijk 😉

Als we alles hier een beetje hebben bekeken, lopen we verder het park in. Lichtelijk teleurgesteld dat de donutkraam nog niet open is, besluiten we maar door te lopen richting de kinderachtbaan, want dat is voor die meiden vast leuk! Deceptie: er mist een stukje baan, dus het is niet verstandig om hier vandaag in te stappen.

Dan maar door naar de Splash, dat is vast ook leuk! Nieuwe deceptie: daar zit geen water in de bak, dus ook dat wordt hem niet. Dan maar door naar de Dragonfly, een soort kinderachtbaan maar dan ietsje groter. Dat is vast leuk voor die meiden! Deceptie 3: die zijn hier dan weer te klein voor… Jeffrey en Tamara blijven dus even bij die meiden, terwijl Miranda en ondergetekende de ‘achtbaan’ wel even doen. Natuurlijk zwaaien we nog even vanuit de wachtrij.

Naast de Dragonfly ligt de Falcon, ‘dé’ achtbaan van het park. Helaas ben ik de enige die erin wil en, hoewel de echte pretparkfanaten me nu zullen kruisigen, slaan we hem over. Ik heb hem een paar jaar geleden ook al gedaan en ondanks het vroege uur staat er al zo’n halfuur wachttijd. Vandaag draait toch meer om de gezelligheid met elkaar dan dat het park nu zo interessant is, dus ik vind het niet erg om hem even links te laten liggen.

Wat is er nog meer leuk om te doen? De rodelbaan! Vol goede moed lopen we daar dus naartoe, maar daar eenmaal aangekomen, blijkt ook die rij al tot op het bruggetje te staan. Leuk hè, Jeff, zo’n afgeladen park?

Dan maar even naar de overdekte koffietent die hier zit, met de carrousel erin. Terwijl de kleintjes zich vermaken op de carrousel, kunnen de grote kinderen even rustig een kop koffie drinken en lekker bijkletsen. Inmiddels loopt het al tegen het eind van de ochtend en eigenlijk hebben we het grootste deel van het park al wel gezien. Hoewel we ons prima met elkaar vermaken, is Duinrell gewoon niet zo groot, en zeker als je te verwend bent om al te lang te willen wachten en een aantal attracties het niet doen, ben je hier best wel snel uitgekeken.

Er is echter nog wel een topattractie die we nog niet hebben gedaan, namelijk: de Trollenexpres! Korte uitleg: Als je kinderen te klein zijn voor de Dragonfly en de normale kinderachtbaan ligt eruit, is er ook nog een soort gammel treintje met open wagonnetjes die zo ruim zijn dat je er als volwassene een lesje yoga bij cadeau krijgt en met je benen in je nek probeert alle kramp tegen te houden terwijl de kinderen kunnen kijken hoe de trollen leven. Dat treintje wordt dan bestuurd door een 14-jarig jongetje met een blik in zijn ogen alsof er zich in zijn hoofd een hele andere film afspeelt, en na een minuut of vijf mag je weer uitstappen, met een gevoel alsof je een IKEA-kast bent die net in elkaar is gedonderd. Dat somt het wel zo’n beetje op, en gelukkig zie je op de foto ook helemaal niet dat de grote kinderen er nog met de beste moed iets van proberen te maken terwijl de kleintjes uit alle macht proberen hun enorme enthousiasme te verbergen.

Goed, weer een ervaring rijker… De kinderen willen ook wel graag in het reuzenrad, dus dat wordt de volgende halte. Aangezien de bakjes maar groot genoeg zijn voor vier personen, blijven Jeff en ik beneden wachten terwijl de vier dames uit ons gezelschap alles eens op een hoger niveau gaan bekijken. Tijdens het wachten komen we nog wat (oud-)collega’s tegen met wie we gezellig babbelen, dus wij komen de tijd wel door!

Als de meiden weer veilig en wel op de grond staan, vereren we het “Schaduwhuis” nog even met een bezoekje. Wat dat is? Simpel uitgelegd: een donkere kamer met groen tl-licht en witte muren, en eens in de zoveel tijd gaat er even een stroboscooplamp aan. Als je dan tegen de muur gaat staan, blijft je schaduwafdruk een paar seconden zichtbaar en dat is natuurlijk erg leuk.

“Zo, uitgespeeld, kinderen?” “Ja, mam.”

Hoewel ik er zelf natuurlijk helemaal geen last van heb, geeft Jeffrey aan dat zijn maag wel een beetje begint te rammelen. Niet gek ook, want hij heeft pas 6 broodjes en goede portie poffertjes op, dus op naar de La Place naast de kinderspeeltuin. Dan kunnen de kinderen mooi even spelen terwijl papa en Martin zich groen en geel ergeren in dat restaurant. Waaraan dan? Traag personeel, 2 van de 4 kassa’s open op een dag dat het park uitverkocht is, koude friet, droge ham, houten bestek, geen servetjes… moeten we nog even doorgaan?

Anyway, als de ‘lunch’ erin zit, is het eigenlijk wel tijd om rustig aan richting de uitgang te gaan. Onderweg willen we wel nog even de monorail doen. Nou ja, monorail… Drie kwartier wachten om je vervolgens helemaal het leplazerus te moeten trappen, anders kom je nooit meer terug. Als we bijna aan de beurt zijn, willen er nog een paar kiddo’s ineens via de uitgang voor ons in de rij gaan staan, want ze horen bij het groepje voor ons. Nou, dat denken we dus niet, en in ons beste Duits geven we ze vriendelijk doch duidelijk te kennen dat ze dan met het hele groepje maar weer netjes achteraan in de rij moeten aansluiten. De boodschap komt in ieder geval duidelijk over, en met hun petje op half zeven druipen ze weer af.

Tijd om in te stappen en ons het schompes te fietsen, jippie! Nog even een foto, en vooral doen alsof dit het leukste deel van de hele dag is!

Jeff en Miran, hebben jullie het ook naar je zin?

Nou, enorm. De Duinrellmeneer bij de uitgang krijgt ook meteen een nieuwe levensles mee. “Was het leuk?”, vraagt hij netjes zoals hem is geleerd. “Nee, natuurlijk niet!” is het eerlijke antwoord dat Jeff hem meegeeft.

Ik heb duiven gezien met een intelligentere blik dan waarmee we hem achterlaten, en vol goede moed vervolgen we onze weg richting de uitgang van het park!

Nou is die ‘uitgang’ een beetje raar vormgegeven, want we moeten ineens half over het vakantiepark, via een rotonde, komen uiteindelijk bij een hokje waarbuiten we het parkeerkaartje moeten afrekenen, en moeten vervolgens dan weer om het halve park heen lopen om bij de auto’s te komen, maar als echte padvinders weten we onze vervoersmiddelen te bereiken.

We zijn het er alle vier over eens dat we dit park de reguliere toegangsprijs niet bepaald waard vinden, maar dat het voor zo’n gratis dagje met goed gezelschap prima vertoeven was. Snel nog eens, maar dan op een andere plek. Met die woorden nemen we afscheid en rijden we dat hele end weer naar huis!