Martin en Tamara krijgen kittens

“Goh, Mart, ik had verwacht dat je hier ook wel een verslagje van zou maken.” “Ja, waarom ook niet, buurman?” Zo verliep het gesprek over onze laatste gezinsuitbreiding die precies een week geleden plaatsvond, en zo begon dus ook dit verslag. Afgelopen vrijdag is onze poes Saartje namelijk bevallen van drie kittens! Qua timing kwam dat eigenlijk helemaal niet zo lekker uit, want we hadden nog een vakantie gepland staan die we hebben moeten afblazen en op de avond van de bevalling hadden we allebei al andere dingen te doen, maar wat doe je eraan? Het komt wanneer het komt, zeggen ze dan. Nou ja, je kan er wel iets aan laten doen natuurlijk, maar aangezien het beter schijnt te zijn om een poes eerst een nestje te laten hebben voordat je haar laat steriliseren, hebben we dat advies maar opgevolgd.

Afijn, terug naar de betreffende vrijdagmiddag. We wisten dat Saartje binnenkort zou gaan bevallen, dus we waren natuurlijk goed voorbereid! Bevallingsdoos klaargemaakt, speciale matjes gehaald waar het bloed niet doorheen zou gaan, goed ingelezen over wat je bij zo’n bevalling wel en niet moest doen, kittenvoer in huis gehaald… de hele rataplan. We wisten ook al dat het drie kittens zouden worden, want dat had de dierenarts al met een röntgenfoto vastgesteld, dus wij waren er klaar voor! Het enige wat we nog moesten doen, was Saartje in de gaten houden en wachten tot het zou beginnen.

Rond een uurtje of vier die betreffende middag komt Tamara thuis van haar werk. Ik lig even languit op de bank te gamen, en aan de andere kant van de bank liggen zowel Simba als Saartje in alle rust. “Hoe is het hier?”, vraagt Tamara. “Goed, schat. Alles nog rustig.” Dan volgt er een moment van stilte. “Nou, ik weet het niet, maar volgens mij is ze al begonnen, hoor.” Ik zet Zelda even op pauze, kijk naar de andere kant van de bank, en zie Saartje gewoon rustig op haar rug liggen, met Simba ernaast. “Nee, joh. Die ligt gewoon lekker rustig.” Tamara is het er niet mee eens. “Ze ligt zo raar met haar poten” is haar antwoord, waarna ze Saartjes staart een beetje opzij haalt. Verdomd, ze heeft gelijk. Een klein stukje van het eerste vruchtzakje is al zichtbaar. Hoe dan? Ik dacht: als het zover is, gaat ze wel goed miauwen van de pijn, onrustig rondlopen, aandacht zoeken. Niets van dat. Mevrouw lag gewoon in alle rust snorrend haar bevalling in gang te zetten. Heel fijn dat ze er zo rustig onder was, maar minder fijn dat ze dat uitgerekend op onze bank lag te doen!

Toch maar oppakken dus en in de doos zetten die we voor haar hadden klaargezet. Van tevoren leer je dat een kat haar eigen plekje zoekt, maar gelukkig vindt ze dit voor nu wel prima en blijft ze rustig liggen. Goed, de tijd noteren, want we hebben geleerd dat ze op het eerste kitten niet langer dan 45 minuten mag persen, anders moet de dierenarts worden gebeld. Dat persen zie je duidelijk aan het samentrekken van de buikspieren, maar ook dit gaat weer zonder enig gemauw en onder een rustig gesnor… bizar!

Na ongeveer een halfuur persen, zien we het eerste pootje eruit komen, maar veel meer dan dat komt er nog niet. Dan besluit madam dat ze misschien maar even moet gaan rondlopen… echt superhandig! Onder de bank had ze de afgelopen weken al een opening in het doek gevonden en nu lijkt het haar een goed idee om daar lekker in te gaan liggen. We waren er al bang voor, dus goed voorbereid zetten we ons noodplan in werking: we scheuren die stof eraf. Over een paar weken krijgen we toch een nieuwe bank en onder de bank kijkt toch niemand, dus geen probleem.

Voor Saartje is dit ook meteen (zoals we al hoopten) het teken om te vertrekken, en ze besluit in het ‘hokje’ onder de krabpaal te gaan liggen. Dat is voor ons in principe prima, want daar kunnen we er in ieder geval bij, dus snel schuiven we een handdoek onder haar en we laten haar daar even rustig haar gang gaan. Als het eerste kitten er echter half uit is, vindt ze het wel een goed idee om nogmaals te gaan rondlopen. Gelukkig wel richting de doos waar we haar eerder al in hadden gelegd, dus hoewel het niet ideaal is, tilt Tamara haar snel op om haar weer in de doos te leggen. Dat gaat gelukkig allemaal goed en niet veel later komt ook de rest van het eerste kitten eruit.

Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk hoe zo’n moederpoes vervolgens precies weet wat ze moet doen. Als mens kunnen we ons inlezen en elkaar advies geven, maar dat gaat bij dieren natuurlijk niet. Toch doet ze alles precies volgens het boekje. Het klinkt misschien wat onsmakelijk, maar na de geboorte eet ze direct de placenta op (omdat daar voedingsstoffen in zitten die helpen bij de aanmaak van haar moedermelk en verzachten bij de volgende weeën). Vervolgens bijt ze de navelstreng door, likt ze haar kind helemaal schoon, zorgt ze dat er geen slijm meer op het bekje zit, en begint ze over de rug te likken om de ademhaling te stimuleren. Allemaal dingen die we hadden gelezen omdat we dit moesten kunnen overnemen als ze het zelf niet zou doen, maar ze doet het toch maar eventjes! Niet veel later begint het eerste kind dus zelfstandig te ademen en alles is helemaal in orde!

Het is inmiddels al wel tegen vijven en wij hebben allebei voor de avond al andere dingen gepland staan: Tamara gaat uit eten met een paar collega’s en ik heb een afspraak met zwager Wouter om uit eten en naar de film te gaan, en ook dat is allemaal al geboekt. Toch willen we Saartje ook niet alleen laten, dus even een telefoontje naar Wouter om uit te leggen dat we het misschien toch beter kunnen verzetten. Jammer van die betaalde kaartjes, maar het is dan maar niet anders… Dan komt Tamara met de oplossing: Haar moeder en de buren kunnen af en toe even komen kijken hoe het gaat. Aangezien de kittens rustig uren na elkaar pas kunnen komen, klinkt dat wel als een goed idee. Opnieuw een belletje naar Wouter dus, om te vertellen dat we toch wel gaan!

Tamara’s mama Pieta is inmiddels ook al gearriveerd, dus die neemt de wacht over zodat we met een gerust hart weg kunnen. Nou ja, je bent er in gedachten natuurlijk wel constant mee bezig en ik zit een uurtje later ook niet helemaal lekker aan het diner, want wat nou als ze net begint te bevallen als er niemand is, en er gaat iets mis? Gelukkig merkt de buurman dat ook wel aan me in het appverkeer, en die stelt de vraag: “Tamara vroeg me om elk halfuur even te kijken, maar als je liever hebt dat ik ernaast blijf zitten, is dat ook prima, hoor.” Nou, heel graag! Ik maak dankbaar gebruik van zijn aanbod, zeg hem dat hij weet waar de whisky staat, en begin een stuk relaxter aan mijn dessert, waarna we richting de bioscoop lopen.

Eenmaal plaatsgenomen, informeer ik de mensen achter ons nog even waarom ik waarschijnlijk af en toe even asociaal op mijn telefoon zal moeten kijken, maar die snappen het gelukkig volledig en vinden het geen enkel probleem.

Niet veel later komt dan ook al het blije bericht binnen dat nummer 2 zich heeft gemeld. Als je het onsmakelijk vindt om bevallingsfoto’s te zien, kijk dan even niet naar de volgende twee foto’s, maar als je het wel interessant vindt, dit is hoe zo’n geboorte eruitziet:

Schitterend, toch? Net als bij de vorige, likt Saartje hem weer helemaal schoon en al snel liggen broer en zus rustig aan de tepel. Saartje zelf ziet er inmiddels wel behoorlijk uitgeput uit, maar toch zal ze er nog één keer doorheen moeten.

Verbazingwekkend snel daarna krijg ik echter al een appje dat dat inmiddels gebeurd is! Een zwart/wit gevlekte die er met één keer persen uitkwam!

Het zijn echt net kleine ratjes als ze eruit komen, maar wat heeft Saartje het goed gedaan! Al snel krijg ik nog wat foto’s doorgestuurd waarop de kleintjes heerlijk aan het drinken zijn en Saartje beschermend over ze heen zit.

Prachtig, toch?

Wanneer we een uurtje later thuiskomen, ligt ze haar kleintjes rustig te voeden. We zetten haar eten en water bij haar in de doos, maar ze taalt er nog niet naar. Ze ligt gewoon rustig snorrend voor haar kindjes te zorgen, wat mooi om dat zo te zien!

Tamara komt inmiddels ook thuis, en Simba (die toch wel nieuwsgierig is) komt af en toe ook even op kraamvisite. Bij de bevalling van de eerste hebben we hem er ook bewust bij gelaten, zodat hij zou snappen wat er gebeurde en niet ineens geconfronteerd wordt met drie nieuwe huisgenoten waarvan hij niet snapt waar ze vandaan komen. Onder ons toeziend oog mag hij er ook nu even bij, terwijl wij natuurlijk in de gaten houden hoe Saartje erop reageert. Die vindt het echter wel prima, dus ome Simba kan even kennismaken met zijn neefjes en nichtjes.

Veel meer dan even kijken en weer teruglopen, doet hij niet, dus dat stelt ons ook weer gerust. Het is toch altijd afwachten hoe een andere kat erop reageert, maar blijkbaar vindt hij het allemaal wel goed, en niet veel later ligt hij alweer op zijn krabpaal alsof er niets is gebeurd.

Als ze uitgedronken zijn, wisselen we de doos even om voor een schone doos met een warmtekleedje, waarin ze heerlijk zacht kunnen liggen. De laatste kitten (die gevlekte) valt qua tekening bijna weg tegen het kleedje eronder. Het zou ons dus niet verbazen als hun vader een kameleon was 😉

Het naar bed gaan daarna was wel even spannend, want zou Simba inderdaad zo rustig blijven? We kunnen hem echter ook moeilijk elke nacht op een andere kamer zetten, dus we gaan naar boven en vertrouwen erop dat Saartjes moederinstinct heus wel voldoende is als er iets zou gebeuren, maar de nacht verloopt rustig en als we ’s morgens beneden komen, ligt Simba gewoon rustig op de bank, en Saartje ligt met haar kinderen in de doos.

Zoals we hadden geleerd, hadden we vlak naast de doos de bakjes van Saartje neergezet, plus een extra kattenbak zodat ze niet zo ver van het nest hoefde, maar toch verkiest ze haar ‘eigen’ kattenbak en durft ze haar kindjes voor het eerst ‘alleen’ te laten. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om ze even op de foto te zetten!

Wat een klein grut nog, hè?

Op het moment van schrijven, zijn we inmiddels een kleine week verder, en de kindjes doen het goed! Elke dag wegen we ze even en ze groeien als kool! Van die rode gaan nu de oogjes al een klein beetje open (want dat gebeurt pas na 6-10 dagen) en binnenkort gaan ook de oortjes open en kunnen we ook wat meer interactie met ze hebben. De eerste week moet ze je ze namelijk nog niet te veel aanraken omdat er dan allemaal andere geurtjes op komen en de moeder ze kan gaan afstoten, maar daarna komt het leuke deel, want dan moeten ze juist gaan socialiseren.

Mama Saartje doet het ook heel goed. Ze is er heel relaxt onder en elke dag komen er wel mensen bij de kleintjes kijken, en dat vindt ze allemaal goed. Het scheelt natuurlijk ook wel dat we Saartje en Simba altijd heel sociaal hebben opgevoed. Ze zijn gewend aan veel verschillende mensen, kleine kinderen, andere dieren. Dat heeft nu zijn effect. Wanneer de kittens niet gevoed hoeven te worden, loopt Saartje ook gewoon weer rustig rond, en wanneer de kleintjes beginnen te piepen, gaat ze naar ze toe. Ome Simba laat ze nog steeds met rust. Af en toe gaat hij even kijken als ze piepen, maar verder gaat hij voornamelijk zijn eigen gang.

Nou, genoeg kittyspam voor vandaag! Laat het vooral weten als jullie het leuk vinden om over een tijdje nog een keer een update te krijgen, en anders komen we vanzelf weer terug met een ander onderwerp!