Martin en Tamara in Noord-Italië - Dag 7: Lago di Sorapis en bijna dood!

Pfff, wat een nacht! Als om 07:00 de wekker gaat, zijn we allebei gebroken. We waren expres op tijd naar bed gegaan omdat we vroeg op moesten, maar wie mij een beetje kent, weet dat ik van mezelf niet bepaald een vroeg ritme heb. Het gevolg: de eerste twee uur liggen woelen en draaien voordat ik een beetje in slaap val. Als dat dan een beetje gelukt is, word ik constant wakker door dingen als het matras met springveren waar ik niet lekker op lig, het te dunne kussentje, de dekens die niet goed zitten (losse laken en deken in plaats van een dekbed) etc. Kortom, niet de nachtrust die je graag wil voor de dag die ons te wachten staat. En natuurlijk wordt Tamara ook regelmatig weer wakker van mijn gedraai, zo solidair is ze dan ook wel weer... Ik denk dat het tegen 04:00 was toen we de kussens omruilden om te kijken of dat zou helpen, voordat we een beetje in slaap vielen en we de laatste 3 uurtjes slaap nog even konden pakken.

Goed, genoeg geklaagd, want verder is dit hotel natuurlijk prima! Om stipt 07:00 staan we op, kleden we ons aan, kijken we even naar de mistige bergen buiten, pakken we de tassen weer in en lopen we richting de ontbijtzaal, waar een heerlijk ontbijtbuffet op ons staat te wachten. Dat maakt alweer een hoop goed!

Als de maagjes goed gevuld zijn voor de zware tocht vol ontberingen die ons te wachten staat, laden we de auto in en gaan we onderweg. Lago di Sorapis is een meer gevormd uit smeltwater, dat je alleen kunt bereiken door 2 tot 2,5 uur door de bergen te hiken.

Om 09:00, zelfs vroeger dan verwacht, arriveren we op het startpunt van de hike. Echt een parkeerplaats is hier niet, maar we zien al enkele auto's langs de weg staan, dus we volgen het voorbeeld maar. Nog even maken we een foto van de grote kaart die hier hangt, en dan beginnen we aan de tocht!

Houd die kaart op de laatste foto hierboven even in gedachten, daar komen we later nog op terug.

De eerste drie kilometer gaan we vooral over mooie bospaden. Over het algemeen is het redelijk vlak, met hier en daar een stukje klimmen. Wel moet je uitkijken waar je je voeten zet, want met alle uitstekende stukjes rots en boomwortels kun je makkelijk struikelen. Het is heerlijk om zo 's morgen door zo'n bos met naaldbomen te lopen en die frisse ochtendlucht op te snuiven.

Daar lacht-ie nog! Na die eerste drie kilometer beginnen echter de "spannende stukken". Eerlijk is eerlijk, als je genoeg rust neemt, is het best goed te doen, maar qua techniek is dit wel de meest veeleisende wandeling tot nu toe. We moeten door stukjes water, over gladde rotsen, langs steile richels, via paden die soms zo smal of steil zijn langs de afgrond dat er een staalkabel naast is gehangen om je aan vast te houden, en her en der is er zelfs een trap aangelegd.

Hoogtevrees moet je hier niet hebben, maar gewoon op die stukken even niet naar beneden kijken en vooral goed kijken waar je je voeten neerzet, helpt een stuk.

Om iets voor half 12 komen we dan eindelijk boven aan! Blijkt terwijl we vlak voor het meer lopen, dat je hier ook gewoon met de helikopter kunt komen! En dat zeggen ze nu pas! Charles, maak jij de chopper even klaar?

Bij het meer maken we even een paar mooie foto's. Helaas is door watertekort alleen niet heel veel meer van het meer over. Je ziet grote dorre stukken met iets wat ooit op een meer (lake) leek ;-)

Toch is het stukje meer dat nog over is wel prachtig van kleur.

Ook willen we nog even een mooie foto maken op een groot rotsblok dat nu te beklimmen is. Tamara klautert er behendig op en af voor de fotoshoot. Als ik ook zo'n foto wil, krijg ik echter al snel spijt. Alles is bedekt met glibberige klei, dus ik ben al heel blij dat ik zonder in het water te sodemieteren op dat stuk steen kom. Maar nu er weer af... Na veel getwijfel, acrobatiek, lachende omstanders en een helpende hand van Tamara weet ik dan toch weer terug aan het vaste land te komen.

We lopen een stukje door naar het rifuggio (rusthuisje) dat hier ligt, waar je even naar het toilet kunt en iets kunt eten drinken. Nou ja, normaal, want door het watertekort zijn de toiletten dicht. Ook opent de keuken pas om 12:00 voor de lunch. Dat is nog een halfuur wachten, en het is eigenlijk ook nog wat vroeg voor de lunch, dus we besluiten het maar bij een drankje te houden, en te lunchen als we weer beneden zijn. Dit bleek later een grote error in ons hoofd, maar daarover later meer (haha, "meer"... oké, ik zal stoppen).

Nu kun je op twee manieren naar beneden: langs dezelfde route (215), of langs route 217 en dan 209, een route die als iets moeilijker stond aangegeven. Pak de kaart die we eerder aanhaalden er maar weer even bij: we zijn vanaf het punt bovenin via A naar 1 gelopen. Aangezien dit eigenlijk best goed ging, we het ook wel leuk vinden om wat anders te zien, en we vanaf nu toch weer omlaag moeten, besluiten we voor de andere route terug te gaan, ook al lijkt die op het kaartje wel een klein stukje langer. Dat is namelijk vanaf punt 1 via route 3 en dan langs die gele lijn weer naar links terug naar het startpunt. Maar we voelen ons nog fit, dus dat moet lukken! Dit bleek later de tweede grote error in ons hoofd...

Deze route is beduidend steiler dan route 215 en we komen over lange gedeeltes met rotsen waarop je weinig grip hebt en dan ook nog naar beneden moet klauteren zonder uit te glijden... Vat je hem? Nou, dat "zonder uit te glijden" is gelukt, maar vraag me niet hoe. Bomen vastpakken, af en toe gewoon op je kont naar beneden, heel goed kiezen welke richels je pakt en hoe je je voet neerzet... en dan ondertussen vrolijk worden ingehaald door een paar gasten die hier lopen alsof ze Max Verstappen in Zandvoort zijn.

Na een klein uurtje komen we een paar Engelsen tegen. We vragen hoe lang het nog is naar beneden. "Oh, ongeveer drie kwartier", is het antwoord. Ze vertellen er even niet bij dat ze zich hier voortbewegen als een stel jonge hindes in de wei... Goed, laat het voor ons dan een uur zijn. Dat moet te doen zijn! Wel vragen we nog even of we straks niet een hoop moeten klimmen, omdat we nu zo hard afdalen. "Nee hoor", is het antwoord. Gelukkig!

Ondertussen begint de honger wel een beetje op te komen, dus willen we even iets te eten pakken. We zijn tenslotte al zo'n drieënhalf uur aan het klimmen en klauteren, en als echte wandelaars hebben we altijd mueslirepen mee onderweg. O nee, vergeten in de tas te doen! Error nummer 3! Wat hebben we vandaag? Gelukkig hebben we nog wat van die zoutstengels in de tas zitten, dus eten we die maar op. Onze mond was nog niet droog genoeg van al dat geklim... Gelukkig hebben we nog wat water om het weg te spoelen. De flesjes die we boven wilden vullen, konden namelijk ook niet gevuld worden door het watertekort. Gelukkig zijn we er spaarzaam mee omgegaan.

Ongeveer drie kwartier later komen we een Duits stel tegen. "Hoelang is het nog naar het startpunt". "Zwanzig minuten". Dat klinkt als best redelijk te doen. We krijgen dus al een beetje goede hoop, en vol goede moed vervolgen we de weg omlaag, die door het bos loopt.

Een halfuur later komen we er echter achter dat route 217 een eigen startpunt heeft, en dan we vanaf hier nog een dikke 5 kilometer over route 209 naar ons beginpunt toe moeten.

Stel je even voor: Je bent 5 uur lang aan het klimmen en klauteren, je hebt honger en alleen maar zoutstengeltjes te eten, je moet zuinig aan doen met je water en je denkt dat je bijna bij je auto bent en ergens naartoe kunt rijden om eindelijk te lunchen (want het is al 14:00 geweest), en DAN kom je erachter dat je nog ruim 5 kilometer door moet, je ziet een weg die alleen maar weer omhoog loopt en je weet dat je nog twee uur onderweg gaat zijn terwijl je sokken nu al aan je voeten schuren. Kun je je indenken dat Onze Lieve Heer wellicht heel even zijn wenkbrauwen gefronst heeft bij het horen van onze liefkozingen?

Maar goed, blijven schelden heeft geen zin, want je moet toch door. Teruggaan is zeker geen optie en duurt alleen maar langer. Dan maar weer voetje voor voetje rustig aan de klim maken, veel rusten, langs een eindeloze weg van witte steentjes zonder uitzicht op het eindpunt... De hel op aarde. Elke vezel in je lichaam zegt: "Ik kan niet meer", je benen zijn verzuurd, je voeten zijn moe, maar mentaal weet je dat je wel door MOET. We komen op dit stuk ook niemand anders meer tegen aan wie we eventueel nog iets te eten of te drinken kunnen vragen...

We hebben het zo gehad dat we niet eens meer foto's maken of van het uitzicht genieten. Af en toe kijken we op Google Maps hoever het nog is en we proberen elkaar een beetje op te beuren. Gelukkig hebben we elkaar nog, want in je eentje was dit helemaal niet te doen geweest. Nu hebben we elkaar er toch doorheen gesleept.

Uiteindelijk komen we eindelijk bij de normale weg uit waarlangs we geparkeerd staan. Nu is het "nog maar" een kilometer lopen. Natuurlijk wel bergop, want het zou eens mee zitten… Bij een aantal auto's die voorbijkomen proberen we nog te liften, maar niemand stopt. Dan maar rustig aan doorslenteren, tot we EINDELIJK bij de auto zijn. We ploffen neer en ik kan het niet laten om even een Tamaraatje te doen: "Nou, ik vond dit nog best meevallen!"

De humor is er gelukkig nog. Al snel zijn we het er wel over eens dat dit voor ons allebei de meest inspannende dag is die we ooit hebben gehad: 7 uur klimmen en klauteren op alleen maar zoutstengels en beperkt drinken (2,5 liter met zijn tweeën) en zo ruim 28.500 stappen en 16 kilometer bergop, bergaf afleggen... Dit was echt superleuk om nooit weer te doen!

We doen ons tegoed aan de mueslirepen en de extra flesjes water die in de auto liggen en beginnen dan aan de reis naar ons volgende hotel, dat op "slechts" 2 uur rijden ligt. En niet zomaar rijden, hè? Door de bergen, door smalle kronkelbochtjes die haaks op elkaar staan en zo steil zijn dat je in zijn 1 omhoog moet... Ik ben alleen maar blij dat we dit niet hoeven te lopen.

Onderweg begint het ook enorm te regenen, dus één geluk bij een ongeluk: we waren net op tijd bij de auto om dat niet ook nog tijdens het wandelen op ons dak te krijgen.

Als we twee uur later dan eindelijk bij ons hotel aankomen, gaat de rampspoed nog even verder. Je moet om bij het hotel te komen zo'n steile heuvel op dat zelfs ik het wel een heel klein beetje spannend vind worden, en eenmaal bovenaan blijkt er geen plek meer te zijn op de parkeerplaats. Daar sta je dan op een supersteile helling te zorgen dat je niet terug naar beneden rolt! Als we uiteindelijk toch verder omhoog rijden om in ieder geval iets minder steil te staan, komt er een geur de auto binnen die ruikt naar verbrand rubber en meer viezigheid. Nou ja, weet die auto ook eens wat het is om te moeten klimmen. Dit vond hij niet zo leuk ;-)

Gelukkig staan we in ieder geval iets minder steil, maar zoals gezegd: nog steeds zonder parkeerplek. Ik ben serieus in staat om naar een ander hotel te rijden, maar Tamara zegt dat ik toch beter even naar een oplossing kan vragen bij de receptie. Als gehoorzame man doe je dat dan natuurlijk netjes, en de vriendelijke mevrouw geeft ons inderdaad toestemming om naast haar busje op hun eigen terrein te parkeren. Pfff gelukkig. Eindelijk staat die auto! Morgen zien we wel weer hoe we hier wegkomen.

We laden de auto uit en nemen ook de grote koffer mee, want het is tijd om weer wat kleding te wisselen. Ook vragen we of we nog in die sauna kunnen. Er blijkt alleen nog plek te zijn van 19:00 tot 20:00, maar omdat er ook andere gasten gereserveerd hebben, moet het dan wel in badkleding. Daar houden wij niet zo van in de sauna, plus we willen ook om een beetje een fatsoenlijke tijd dineren, dus we bedanken voor het aanbod.

We lopen door naar de kamer, die wederom mooi ruim is en er prima uitziet. Heerlijk om even te ontspannen na zo'n slopende dag! We wisselen van kleren tussen de koffers en ploffen dan neer om het verslag te schrijven en vast wat dingen voor de komende dagen door te nemen. Eén ding weten we al wel zeker: we gaan het wel even iets rustiger aan doen dan vandaag.

Rond 19:30 lopen we naar beneden voor het diner, en dat is zelden zo welkom geweest! Vooraf is er een saladebuffet met lekkere warme aardappelsalade met rollade. Dat gaat er wel even in! Vervolgens wordt een heerlijke lasagne opgediend, gevolgd door een rundvleesgebraad voor mij en een wiener schnitzel voor Tamara. Als toetje krijgen we nog een panna cotta met bosvruchten, en dan is het tijd om lekker naar de kamer te gaan, het verslag te posten en nog even een spelletje te doen voordat we ons bedje in duiken.

Morgen hebben we een lekker rustig dagje op de planning en rijden we door richting het Gardameer, als we deze levensgevaarlijke helling weer af zijn. Voor nu namens onze moeie voetjes: welterusten!